klue is not dead

De eerste keer dat we onze dierenarts kwamen was dat even schrikken. De wachtkamer was behoorlijk groezelig, kil, koud en stond volgestouwd met allelei vooroorlogse apparaten, kastjes, dossierkasten en medicijnkasten. In één hoek lagen tientallen zakken dieetvoer voor honden en er hing een niet bepaald frisse geur.
In het kabinet van de dierenarts zelf was het niet veel beter: een wirwar van boeken, papieren, medicijnen, dingen allerhande… noem maar op: een echte puinhoop. De ooit maagdelijk witte iBook waarop hij werkte was gelig-grijzig uitgeslagen en dat de toetsen ooit wit waren was hoegenaamd niet meer te merken.

Maar wát een kerel. Door terugkerende ziekteverschijnselen bij onze poesjes heeft hij ons op minder dan twee weken tijd al zeker zes keer ontvangen op de meest onmogelijke uren, zondagen en feestdagen inbegrepen. Hij heeft onze poezen keer op keer in observatie genomen en verzorgd en we hebben nog altijd niet mogen betalen. Ik denk dat hij dat blijft weigeren tot de poezen er weer helemaal bovenop zijn. Hij is de zachtheid zelve en blijkt hoofd te zijn van de dierenkliniek van Veeweyde. Ik vind hem een held.